ไดอารี่ จากชายหนุ่ม …สู่ภิกษุ ตอนที่๕ : สถานการณ์ไม่ปกติ

หลังจากหายไปนาน... (มากส์) ทั้งในที่จริงเราก็ไม่ค่อยได้เข้ามาเขียน มากมายซักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ง่วนอยู่กับ หน้างานที่ต้องเจอทั้ง หนังสือมากมายที่เราต้องอ่าน เพื่อเรียน รวมไปถึง การที่เราต้องริเริ่มทำอะไรใหม่ ๆ   ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ยาก และเราก็ไม่เคยเจอมาก่อน จนตอนนี้เรารู้สึกเหมือนกับว่า  อยากจะแยกร่าง ออกเป็น 2 - 3 คนในเวลานี้เลยทีเดียว


จึงเริ่มพอเข้าใจสิ่งที่ครูบาอาจารย์สอนเราเลยว่า

การเกิดของพวกเราเป็นการยาก แต่การดำรงอยู่อย่างผู้ชนะนั้นยากกว่า....

ใช่การดำรงอยู่อย่าง พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งทรงสร้างบารมีตลอด หลังจากท่านตรัสรู้เป็นพระสัพพัญญู ท่านใช้เวลาตลอด 45 ปี เพื่อสร้างความมั่นคงให้แก่พระพุทธศาสนาให้ตกมาสู่เรา ซึ่งเป็น 45 พรรษา ที่ไม่มีการหยุดพักผ่อนเลย

ครูบาอาจารย์ของหลวงพี่จึงบอกว่า ควรเอาแบบอย่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในการสร้างบารมี แม้จะไม่ได้เท่าท่าน แต่ก็ขอเอาท่านเป็นแบบอย่าง ให้ดีที่สุด

เข้าเรื่องดีกว่า ช่วงนี้ สถานการณ์ การบ้านการเมือง ก็ไม่ค่อยจะปกติ อันที่จริงพระอย่างเรา ๆ ก็ไม่ค่อยที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มากเท่าไหร่ แต่สิ่งที่หลวงพี่เห็นแล้ว อดไม่ได้ที่จะออกมาคุย ก็คือ สิ่งที่แฝงอยู่ในเหตุการณ์ครั้งน้ิ มันคือ "ความเกลียดชัง"  และ "อคติ" ที่อยู่ไม่ว่าจะเป็น คำพูด การกระทำ ล้วนแล้วแต่แฝงความจงเกลียดจงชัง ถ้าใครไม่เห็นตรงกับเรา ถือเป็นศัตรู ฯลฯ

สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ แฝงเข้ามาใน Social ซึ่งหลวงพี่ได้เคยพูดไว้แล้วใน "ตอนที่๔ : น้ำท่วม"  ว่าเราควรที่จะตรวจสอบ ข้อมูล และมีสติ ก่อนที่จะที่จะโพส ซึ่งหลวงพี่ก็มีวิธีง่าย ๆ ด้วยการใช้ Google Image Search ก็เป็นอีกวิธีที่ง่าย ๆ แต่ใช้ได้ดี และก่อนจะโพส เราควรเตือนสติก่อนว่า คนเรามักมี ความคิดที่เฉโก เมื่ออยู่ใน" อคติ๔" คือ

1. ลำเอียงเพราะรัก
2. ลำเอียงเพราะชัง
3. ลำเอียงเพราะกลัว
4. ลำเอียงเพราะไม่รู้

ยิ่งเราลำเอียงมากเท่าไหร่ เราก็จะมีความเกลียดชังมากเท่านั้น แล้วสุดท้ายผู้ที่จะรับความเกลียดชัง ไม่ใช่ใครอื่นหรอก นอกจากตัวเราเอง แล้วสิ่งนี้จะติดตัวเราไป และจะเป็นผลร้ายแก่เราในภายหลัง

ก็ขอให้เรามีสติ และ วิจารณญาณต่อเหตุการณ์ในครั้งนี้กันนะ และก็เอาบุญมาฝากทุกท่านด้วยหล่ะ


ขอให้บุญรักษา

ยติคุโณ ภิกขุ