ไดอารี่ จากชายหนุ่ม …สู่ภิกษุ ตอนที่๓ : วิถีชีวิต
หลังจากที่บวชมาแล้วซักพัก.... ทำให้รู้ว่าการที่เราเข้ามาบวชในเพศ สมณะ นี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว ถ้าใครเคยได้ยินคำโบราณที่บอกว่า "สบายอย่างพระ" แล้วหล่ะก็ขอบอกคำเดียวว่าเถียงขาดใจ เพราะตั้งแต่บวชมาก็แทบไม่ได้หยุดหย่อนในการฝึกฝน อบรมตนเองเลย การถือครองเพศบรรชิตนี้ ถึงแม้จะไม่ได้ออกไปทำมาหากินอะไร แต่กลับกันความเพียรพยายามต้องกวดขันขึ้น กับการที่อยู่กับตนเอง การฝึกตน ทั้งในทางด้านเสขิยวัตร(กาย) และสมณธรรม(ใจ) รวมไปถึง กรอบที่ต้องอยู่กับพระธรรมวินัย ...ศีล 227 ข้อ ที่ต้องระวังในทุกก้าวย่างของการ ยืน, เดิน, นั่ง, นอน และต้องต่อสู้กับสิ่งที่เรียกว่า "ความอยาก" ของตนเอง ทำให้รู้เลยว่า บางทีอยู่ในทางโลกมา เรื่องก็มากแล้ว แต่ส่วนมากมักจะอยู่นอกตน แต่พออยู่นิ่ง ๆ ในเพศสมณะ กลับมีเรื่องเข้ามามากกว่าตอนที่อยู่ทางโลกซะอีก (ซึ่งส่วนใหญ่ก็เกิดจากกิเลสของตนนี่แหละ - -) นั่งอ่านหนังสือเลยเปิดไปเจอข้อความบทหนึ่ง ซึ่งตรงใจก็เลยเอามาให้อ่านกัน เป็นบทประพันธ์ของ ขงเบ้ง ซึ่งให้ความสำคัญกับการพัฒนาตนเองและการศึกษาไว้ว่า "จริยวัตรแห่งวิญญูชน สงบจิตเพื่อฝึกฝนอบรมตน สะ