ไดอารี่ จากชายหนุ่ม …สู่ภิกษุ ตอนที่๓ : วิถีชีวิต

หลังจากที่บวชมาแล้วซักพัก.... ทำให้รู้ว่าการที่เราเข้ามาบวชในเพศ สมณะ นี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว  ถ้าใครเคยได้ยินคำโบราณที่บอกว่า

"สบายอย่างพระ"

แล้วหล่ะก็ขอบอกคำเดียวว่าเถียงขาดใจ เพราะตั้งแต่บวชมาก็แทบไม่ได้หยุดหย่อนในการฝึกฝน อบรมตนเองเลย

การถือครองเพศบรรชิตนี้ ถึงแม้จะไม่ได้ออกไปทำมาหากินอะไร แต่กลับกันความเพียรพยายามต้องกวดขันขึ้น กับการที่อยู่กับตนเอง การฝึกตน ทั้งในทางด้านเสขิยวัตร(กาย) และสมณธรรม(ใจ) รวมไปถึง กรอบที่ต้องอยู่กับพระธรรมวินัย ...ศีล 227 ข้อ ที่ต้องระวังในทุกก้าวย่างของการ ยืน, เดิน, นั่ง, นอน และต้องต่อสู้กับสิ่งที่เรียกว่า "ความอยาก" ของตนเอง ทำให้รู้เลยว่า บางทีอยู่ในทางโลกมา เรื่องก็มากแล้ว แต่ส่วนมากมักจะอยู่นอกตน แต่พออยู่นิ่ง ๆ ในเพศสมณะ กลับมีเรื่องเข้ามามากกว่าตอนที่อยู่ทางโลกซะอีก (ซึ่งส่วนใหญ่ก็เกิดจากกิเลสของตนนี่แหละ - -)

นั่งอ่านหนังสือเลยเปิดไปเจอข้อความบทหนึ่ง ซึ่งตรงใจก็เลยเอามาให้อ่านกัน เป็นบทประพันธ์ของ ขงเบ้ง ซึ่งให้ความสำคัญกับการพัฒนาตนเองและการศึกษาไว้ว่า

"จริยวัตรแห่งวิญญูชน สงบจิตเพื่อฝึกฝนอบรมตน สะกดความทะยานอยากเพื่อบ่มเพาะคุณธรรม หากลุ่มหลงในกิเลสก็มิอาจแจ้งในปณิธาน หากมินิ่งสงบก็มิอาจคิดการณ์ไกล อันว่าการศึกษานั้นต้องการความสงบสงัด เพื่อก่อให้เกิดปัญญา หากไม่ทุ่มเทศึกษา ก็ยากจะพัฒนาความสามารถ หากจิตไม่สงบพอ ก็ไม่อาจศึกษาอย่างได้ผล เกียจคร้านเฉื่อยชา ก็ไม่อาจเข้าถึงแก่นแท้ความรู้ ร้อนรนกระวนกระวายก็ขาดวิจารณญาณ แต่ละขวบปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ความแน่วแน่ของปณิธานถดถอยลงทุกวัน ประหนึ่งใบไม้แห้งร่วงโรย จนก้าวไม่ทันโลก จากนั้นแม้จะพร่ำรำพันอยู่ในความยากไร้ โอกาสที่ดีในชีวิตก็ไม่หวนกลับมา..."

จะเห็นได้ว่า อย่างน้อยถึงแม้จะเป็นบทประพันธ์จากยุคโบราณกาล แต่ก็แสดงให้เห็นว่า แม้ในปัจจุบัน คำพูดเหล่านี้ก็ยังสามารถใช้ได้อย่างดีเยี่ยมเลยทีเดียว เอาล่ะขอตัวกลับไปฝึกฝนตนเองดีกว่านะครับ