Zarumen Bhikkhu

วันนี้เป็นวันที่ค่อนข้างพิเศษหน่อย เพราะเป็นงานทอดกฐินในวัดที่อาตมาอยู่ งานกฐิน ถือว่าเป็นพิธีที่สำคัญที่เกิดตั้งแต่สมัยพุทธกาล ในสมัยพุทธกาล มีพระสามสิบรูปกำลังที่จะไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า ที่ วัดเชตุพนมหาวิหาร เมืองสาวัตถี แต่ติดเข้าพรรษาซะก่อน ก็เลยต้องจำพรรษาที่เมือง ก่อน พอเข้าเฝ้า นางวิสาขา บังเอิญไปเห็น จีวรที่สกปรก ก็เลยกราบทูลขอถวายผ้าผืนใหม่แก่ พระภิกษุเหล่านั้น ซึ่งพระศาสดาก็ทรงอนุญาตให้ถวายได้ จึงเกิดการให้ผ้ากฐินนับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา และการให้ทานกฐินถือเป็นการให้ทานที่มีอานิสงส์มากกว่าการให้ทานแบบธรรมดา เพราะเป็นการให้ที่มีแบบเฉพาะเจาะจงมากกว่าการให้ทานแบบอื่น ๆ เพราะต้องถึงพร้อมด้วย ภิกษุสงฆ์ 5 รูปที่อยู่ในอาวาสนั้น กำหนดเวลาให้ทานเพียงแค่ 1 เดือนนับจากวันออกพรรษา รับได้ปีละครั้งเท่านั้น เพราะฉะนั้นถือว่าเป็นการให้ทานที่มีผลมากทีเดียว ถ้าใครยังไม่ได้ไปกฐินที่ไหน ก็ขอให้ไปวัดใกล้บ้านก็แล้วกันนะ ^   ^ ps. พิธีคนครึกครื้นดี แต่ก็เรียบง่ายสไตล์ชนบท ก็สบาย ๆ ไปอีกแบบ และหลวงพี่ก็เอาบุญมาฝากคนอ่านทุกคนด้วยเน้อ...

หลังจากที่บวชมาแล้วซักพัก.... ทำให้รู้ว่าการที่เราเข้ามาบวชในเพศ สมณะ นี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว  ถ้าใครเคยได้ยินคำโบราณที่บอกว่า "สบายอย่างพระ" แล้วหล่ะก็ขอบอกคำเดียวว่าเถียงขาดใจ เพราะตั้งแต่บวชมาก็แทบไม่ได้หยุดหย่อนในการฝึกฝน อบรมตนเองเลย การถือครองเพศบรรชิตนี้ ถึงแม้จะไม่ได้ออกไปทำมาหากินอะไร แต่กลับกันความเพียรพยายามต้องกวดขันขึ้น กับการที่อยู่กับตนเอง การฝึกตน ทั้งในทางด้านเสขิยวัตร(กาย) และสมณธรรม(ใจ) รวมไปถึง กรอบที่ต้องอยู่กับพระธรรมวินัย ...ศีล 227 ข้อ ที่ต้องระวังในทุกก้าวย่างของการ ยืน, เดิน, นั่ง, นอน และต้องต่อสู้กับสิ่งที่เรียกว่า "ความอยาก" ของตนเอง ทำให้รู้เลยว่า บางทีอยู่ในทางโลกมา เรื่องก็มากแล้ว แต่ส่วนมากมักจะอยู่นอกตน แต่พออยู่นิ่ง ๆ ในเพศสมณะ กลับมีเรื่องเข้ามามากกว่าตอนที่อยู่ทางโลกซะอีก (ซึ่งส่วนใหญ่ก็เกิดจากกิเลสของตนนี่แหละ - -) นั่งอ่านหนังสือเลยเปิดไปเจอข้อความบทหนึ่ง ซึ่งตรงใจก็เลยเอามาให้อ่านกัน เป็นบทประพันธ์ของ ขงเบ้ง ซึ่งให้ความสำคัญกับการพัฒนาตนเองและการศึกษาไว้ว่า "จริยวัตรแห่งวิญญูชน สงบจิตเพื่อฝึกฝนอบรมตน สะ

สองสามวันต่อมา..... หลังจาก ความปิติในจิตใจที่ได้ผ่าน พิธีอุปสมบท ก็เริ่มจะเลือนหายไปพร้อมกับ การเริ่มต้นของการใช้ชีวิตอยู่ของสมณะเพศ ความล้าของการฝึกฝนตนเองในขณะที่ต้องประกอบพิธีบวชอันยุ่งยาก,  มากมาย และเข้าใจยากว่า ทำไม???  การบวชเป็นพระในพระพุทธศาสนาจึงต้องเข้มงวด กับเรื่องบางเรื่องมากถึงเพียงนี้  ในเรื่องทรงผม หรือเครื่องแต่งตัว ส่วนนี้เราก็ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ เพราะก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ว่าพระเป็นแบบนี้ ซึ่งก็คือ ไม่มีผม(ไม่เปลืองแชมพู..) ใส่ผ้าแค่สามผืน ดังคำโบราณที่ว่า "ไตรจีวร" อันที่จริงคนเราเข้าใจผิด กันไปเยอะนะ (รวมทั้งตัวเอง) ว่าอันที่จริง จีวร ดันเป็นคำที่ใช้เรียกผ้า แบบทั่ว ๆ ไป ไม่ใช่เฉพาะเจาะจงว่าเป็นผ้านุ่งห่ม เหมือนที่เราเข้าใจแต่ก่อน ส่วนผ้าห่ม จริง ๆ เราใช้คำว่า อุตราสงค์ แทน (แทบไม่เคยได้ยิน เหอๆๆ ) ก็เลยไปดูความหมายจริง ๆ ของไตรจีวร มีอยู่ 3 ผืน คือ อุตราสงค์ คือ จีวรที่ใช้ห่มกาย อันตรวาสก คือ สบงที่ใช้นุ่ง สังฆาฎิ คือ ผ้าพาดเฉวียงบ่าที่ใช้ในพิธีกรรม(แต่เมื่อก่อนใช้เป็นผ้าซ้อน ...) (ที่มา : Wikipedia ) ถึงแม้จะงง กับชื่อเรียกแล้ว ก็ย

ในช่วงบ่ายของวันที่ ๗ มิถุนายน พศ. ๒๕๕๓ และแล้วก็ถึงวันอุปสมบท... วันนี้เป็นวันที่ต้องตื่นตอนเช้าเพื่อที่จะได้เข้าพิธีอุปสมบทที่วัดกล้าชอุ่ม จ.ปทุมธานี ต้องนั่งรถบัสโดยสารออกไปจากวัดที่เราอยู่ ซักประมาณไม่ถึง 15 นาที ซึ่งต้องอุปสมบทกันทั้งหมด 60 กว่ารูป .. กว่าจะได้อุปสมบทจริง ๆ ก็ช่วงบ่าย รู้สึกว่าใจสงบ ๆ พิกล ในใจก็เลยคิดว่า "นี่สินะ ที่เราจะได้กลายเป็นพระสงฆ์อย่างแท้จริงซะที กับฉายานี้ ยติคุโณ อันแปลว่า พระแท้ หรือ ผู้มีคุณเยี่ยงพระ นั่นเอง ก็เลยทำให้นึกถึงคำ ๆ นึงขึ้นมา "With great power comes great responsibility." ความสามารถที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง (จากหนังเรื่อง Spiderman นั่นเอง ) เอาล่ะวันนี้เป็นพระแล้ว จะลุยได้มากน้อยแค่ไหนค่อยมาดูละกัน สู้ เว้ย!!!